از پررويي و وقاحت بيش از حد خشايار حسابي اخم‌هايم در هم گره خورده بود و فقط منتظر بودم كه مرجان پاشو از سالن بيرون بگذارد و آن‌چه لياقت‌اش بود، بهش بگويم و يا او را از ويلا بيرون كنم و يا خودم آن‌‌جا را ترك كنم، البته بعد از گفتن حرف‌هايي كه تمام فكرم را مشغول كرده بود. فقط سرخ و سفيد مي‌شدم و حرص مي‌خوردم كه نفهميدم ديگر مرجان و به قول او اربابش چه گفتند كه مرجان خداحافظي كرد و رفت.