جورج اورول همواره معتقد به ساختار سياسي دموكراتيك و مخالف با هر گونه حكومت استبدادي بود. نوشته‌هايش در نقد مدل حكومت كمونيستي و انقلاب‌هاي توده‌اي است. اورول در رمان‌هايش واژه‌هاي بي‌روح سياسي را كه بيشتر خالي از بار عاطفي هستند، از زبان و ادبيات دور نگه مي‌داشت و سعي مي‌كرد با طنزي ظريف، واژه‌هاي نارساي سياسي و تاثيرا آن بر ادبيات را از بين ببرد. اورول در اين كتاب نظام طبقاتي انگلستان و فقر را در ميان طبقات پايين به نمايش مي‌گذارد. او به شدت نظام سوسياليستي را تاييد و از حكومت‌ها به دليل اجراي ناصحيح اين نظام، انتقاد مي‌كند و تلاش مي‌كند تا مزاياي اجراي واقعي نظام سوسياليستي را برشمارد.