جورج اورول از منظر مجموعه مقالاتش، تصويري ديگر از خود به نمايش مي‌گذارد: تصوير منتقدي منصف، دقيق و ريزبين با جهان‌بيني گسترده و نگرشي فارغ از عصبيت‌هاي قومي و فرهنگي. به غير از داستان «شليك به فيل» كه قصه حضور پر اندوهش در تايلند به عنوان پليس و نماينده دولت استعماري است و كشتن فيل بي‌خطري كه زخمه آن شليك روح او را تا پايان عمر مي‌خراشد؛ ديگر مقالاتش چون در اعماق معدن؛ انگلستان، انگلستان شما؛ سياست روياروي ادبيات، همه و همه تصويري است از انگلستان دهه‌هاي نخست قرن بيستم. نگاه منتقدانه اورول به مساله سانسور در انگلستان، نقدي است جانانه بر مكتب كمونيسم روسي كه درك بهتري از رمان‌هاي بلند «قلعه حيوانات» و «1984» به دست مي‌دهد و نقد نقد تولستوي از شكسپير، انصاف و دقت او را در شيوه‌هاي نقدنويسي نشان مي‌دهد. اين چهره از اورول بعد از ترجمه كتاب‌هاي «دختر كشيش» و «زنده‌باد كاتالونيا» تصويري جذاب‌تر از اين نويسنده قرن بيستمي عرضه مي‌دارد.