دست داغ خورشيد اقاقيا را به نوازش گرفته بود و اطلسي‌هاي سفيد را در شعاع نوراني نگاه خود، متبلور و درخشنده نشان مي‌داد.خودش هم گويي گرمش شده بود و خود را با دستان گرم خود باد مي‌زد. باد گرم و كسل كننده شاخه‌ها را تكان مي‌داد. اما سكوت ظهر تابستان گواه آرامش بود براي پرنده‌اي كه روي شاخه نارون موسيقي تنهايي‌اش را نثار ترانه آرام نسيم مي‌كرد.