دختر: تو... تو... هيچ مادري... بچه‌هاش رو... نمي... (نقش زمين مي‌شود، نويسنده مبهوت به دو جسد مي‌نگرد و ناگاه در هم مي‌شكند، به زانو در مي‌آيد و زير سيگاري از دستش رها مي‌شود. تغييير نور. كسي جز نويسنده كه ميان اتاق زانو زده و صورتش خوني است، در صحنه نيست.) نويسنده: هيچ مادري بچه‌هاش رو نمي‌كشه مگر اين كه اول خودش رو كشته باشه. (نويسنده بر زمين مي‌غلتد.)