آوازها نوعي هم‌پيماني و ابراز دوستي آهنگين بودند. آن آوازها جمعي غريبه را با قدرت خون‌ريخته مشترک و درد مشترک به هم پيوند داده بودند، تا اينکه رفتگان کم‌کم فراموش شدند. صرفا گاهي وقت‌ها چهره‌اي در خاطره‌اي پديدار مي‌شد، چهره‌اي که ديگر نامي نداشت، قطره‌اشکي در ريشي سياه بود که ديگر به هيچ چهره‌اي تعلق نداشت، ترنم کلمه‌اي بود که صاحب آن ديگر شناخته نمي‌شد.