نمايشنامة نواي ترانه‌اي از دوردست دربارة ماهيت انسان‌ستيزانة پول است. اين نمايشنامه عواقب سرمايه‌داري را بيش از آن‌که بخواهد به واسطة فقر بيان کند، از منظر ثروت نشان مي‌دهد؛ پسري که نمي‌تواند به راحتي در چشمان پدرش نگاه کند. نمايشنامة تي‌5 هم دربارة انفعال زني حدوداً سي‌ساله در برابر حوادث و وقايع ناگوار شخصي و اجتماعي‌ست و اين‌که چطور وقايع شخصي و اجتماعي را با تصور خود تغيير مي‌دهد و تعديل مي‌کند. «خبر نداشت قراره تو زندگيش چقدر غم رو تجربه کنه. هيچ تصوري از مفهوم حسرت نداشت. هيچ‌موقع عمداً به کسي که دوستش داره صدمه نزده بود، صرفاً براي اين‌که ببينه توانايي انجامش رو داره يا نه. روحش هم خبر نداشت که يه روزي قراره چه شک و عدم قطعيتي رو احساس کنه. بيشترِ عمرت رو صرف اين ايده مي‌کني که بعضي چيزها هيچ‌وقت عوض نمي‌شن. آب‌شدن برف رو روي کانال تماشا کردم و فهميدم اين ايده اشتباه بوده. مرگ از قطعيت اعداد کم مي‌کنه.»