«آدم‌ها همچون نفس‌اند و عمرشان چون سايه‌اي گذار» اين رمان يک داستان عاشقانه است؛ داستاني عاشقانه ميان دو نوجوان که در گرماي تابستان روي نيمکتي مي‌نشينند و به رؤياهاي هم گوش مي‌سپارند، از همان دست عشق‌ها که فقط‌وفقط در نوجواني اتفاق مي‌افتد؛ با نهايت تازگي و شورمندي، عشقي که شبيه يک آغاز است، آغاز يک تجربه که قهرمان بي‌نام داستان را راهي سفري بي‌انتها مي‌کند، سفر به شهر سايه‌ها، شهري با ديوارهايي نامطمئن. از متن کتاب: اين را هم بگويم که حالا ديگر سايه دارم. سايه‌اي که به بدنم چسبيده. هرجا مي‎روم، سايه با من مي‌آيد. اگر از حرکت بايستم، سايه هم مي‌ايستد. اين موضوع آرامم مي‌کند و خوشحالم: خوشحالم که من و سايه‌ام عملاً يک تنيم. به‌ احتمال زياد فقط آدم‌هايي که سايه‌شان را از دست داده‌اند اين احساس را درک مي‌کنند.