مانگوئل در اين کتاب مي‌کوشد تا به ميانجي دوازده اثر هنري از هنرمنداني نام‌آشنا همچون پيکاسو، کاراوادجو و پيتر آيزمن تا هنرمنداني کم‌تر شناخته‌شده همچون مرينا گارتنر، لاوينيا فونتانا و آليژا جينو، بر پيوند و تعامل ميان تصوير هنري و کنش خواننده تأمل کند. منظومه‌اي که در ذهن مانگوئل با نگريستن به هر يک از اين آثار شکل مي‌بندد به يمن دانش پروپيمان او بدل به گستره‌اي مي‌گردد سرشته‌شده از هنر، ادبيات، تاريخ، فلسفه و الاهيات، منظومه‌اي مرکب از داستان‌ها، تصويرها و پرسش‌هايي که تلاقي‌شان نقبي تازه به اثر مي‌گشايد، منظومه‌اي که در پرتو اخترانش مانگوئل گاه احساس مي‌کند اثري که بدان مي‌نگرد در آستانه‌ي پذيرش روشنايي است و گاه البته اذعان مي‌کند با هر قدمي که به سوي اثر برمي‌دارد اثر يک قدم به جانب تاريکي عقب مي‌نشيند. در تاريک‌روشناي اين مسير، به‌زعم او نگاه‌کردن به تصويرها يکي از راه‌هاي خواندن جهان است. آلبرتو مانگوئل جستارنويس و رمان‌نويس آرژانتيني است.