اين كتاب اثري جامع و بحث‌انگيز از نظريه زيبايي شناختي است: نقدي كوبنده بر فلسفه هنر تكوين يافته از سده هجدهم تا اوايل سده بيستم، همراه با بيان خواست و طلبي به دقت مستدل براي روي آوردي بديع و قابل انعطاف‌تر به هنر. ژان- ماري شفر، از سردمداران زيبايي‌شناسان فرانسوي، به كندو كاو در آثار كانت، شلگل، نواليس، هگل، شو پهناور، نيچه، و هايدگر مي‌پردازد تا نشان دهد كه اين متفكران گوناگون رويكردي مشترك به هنر دارند كه او بر آن نام نگره نظري را مي‌نهد. مطابق اين نگره، هنر نوع خاصي از شناخت شهودي، كمابيش رمزي، و از بيخ و بن متفاوت با شناخت عقلي به دست آمده از دانش را ارائه مي‌دهد . اين طرز تلقي نظريه‌پردازان را ترغيب كرد تا نوابغ هنري را كاهنان اعظم معبد انسانيت، و آفرينندگان آثاري بدانند كه ذات نامرئي جهان را برملا مي‌كنند. فيلسوفان بيان ناپذيري را مقصد هنر دانستند، از قبول آفرينش‌هاي دست دوم به عنوان هنر اصيل سر باز زدند، و در ايجاد اوضاع و احوالي مؤثر افتادند كه در آن از نوابغ انتظار مي‌رفت تا همگان را با شوك، معما و رمز و راز مواجه كنند.
