نويسندگان کتاب حاضر مي‌کوشند با ارائه‌ي شواهدي که از آثار زنان هنرمند در گوشه‌هاي تاريک و پنهان گالري‌ها به دست آورده‌اند، سير تاريخي ظهور "کليشه‌ي زنانگي" را در تاريخ هنر ترسيم کنند؛ کليشه‌اي که با ظهور جنبش رمانتيک و شکل‌گيري طبقه‌ي بورژوازي آغاز مي‌شود و با ظهور مدرنيسم در سده‌ي بيستم شکل آکادميک و تعريف شده‌اي در نهاد رسمي تاريخ هنر پيدا مي‌کند. پولوک و پارکر اين "کليشه زنانگي" را عامل ساختاري مهمي در ايجاد ايدئولوژي تاريخ هنر مي‌دانند و مي‌کوشند با توسل به نظريه‌هاي روانه کاوانه و مفهوم "گفتمان" فوکو، نحوه‌ي به وجود آمدن اين کليشه را در تاريخ بررسي کرده و از اين طريق دست به نوعي واسازي تاريخ هنر بزنند و يا تاريخ هنر بديلي ارائه کنند.