ظريه‌پردازي يکي از ويژگي‌هاي تئاتر قرن بيستم بوده است. دوره‌اي که اغلب در اصطلاح «تئاتر مدرن» خطاب مي‌شود. مدرنيته، مدرن و مدرنيسم موضوعاتي روزمره، اما با اين حال، به‌شدت پرمخاطب هستند. دوران مدرن در تئاتر به‌واسطه‌ي نقش برجسته و فوق‌العاده‌ي دست اندرکاراني که حضور آن‌ها در مطرح‌کردن تئوري‌هاي تئوريک دست‌اندرکاران و تئوريسين‌هاي مدرن، از استانيسلاوسکي تا بوال، و طراحي آن به‌گونه‌اي است که هرفصل در کنار ارائه‌ي مطالب مربوط به‌ منابع اوليه و معرفي تئوري‌هاي مربوط به هرفصل، در انتهاي آن، نه تنها خلاصه و توضيحي از اين تئوري‌ها را گزارش مي کند، بلکه تفسيري انتقادي درباره‌ي ترکيب اين تئوري‌ها به‌عنوان يک گفتمان نيز در اختيار مخاطب خود قرار مي‌دهد.