نگاهي به اين‎طرف‌وآن‌طرف جنگل انداخت و فرش پاييزي برگ‌هاي درختان راش جنگل را به ياد آورد و با خودش فکر کرد آيا اينجا از آن جاهايي است که آدم، وقتي زندگي ديگر برايش غيرقابل تحمل مي‌شود، مي‌تواند بيايد و روي زمينش دراز بکشد و خودش را براي مرگ آماده کند. ادوين، نورمن، لِتي و مارسيا در لندنِ دهه 1970 کارمند اداره‌اي هستند و همگي از دردي مشترک در عذاب‌اند: تنهايي. «هم‌نوايي در پاييز» با طنز مليح و سياهش، با خوش‌بيني لجوجانه‌اش، اوج کار هنري درخشان باربارا پيم است. جهان اين رمان، که اثري است کلاسيک و نوشته يکي از محبوب‌ترين و تحسين‌برانگيز‌ترين رمان‌نويسان بريتانيا، هم خارق‌العاده است هم آشنا؛ و به اين ترتيب غريب‌ترين وجوه زندگي روزمره را بر ما آشکار مي‌کند. اثر هنري‌اي ظريف و نيز پرشکوه... «هيچ رمان‌نويسي، از نظر مشاهدات افشاگرانه و حظ مطبوعي که به مخاطب مي‌دهد، به پاي باربارا پيم نمي‌رسد.» (جيلي کوپر)