در اين کتاب از عامليت ناخودآگاه و بالقوّة زبان در آثار ادبي سخن رفته است. مثلاً در «مرغ آمين»، آمين مقلوب «نيما»ست. يا در پايان شعر «ديدار در شب» فروغ: «و يک صدا که در افق سرد / فرياد زد: / خداحافظ» افق مقلوب «قفا»ست. روح او را پشت سر گذاشته و در حال دور شدن است. در اساطير مرگ چند قدم پشت انسان در طرف شانة چپ ايستاده است. در آن بيت نظيري يا صائب: «دست طمع که پيش کسان مي‌کني دراز» دراز آز را که ديو طمع است به ذهن متبادر مي‌کند. در «پادشاه فتح» پاد در معني ضد عمل مي‌کند (که در واقع چنين نيست) و ضد شاه مستبد مي‌شود. علاوه بر اين?گونه مطالب از ناخودآگاه متون، خاطرة پنهان، نقد روانکاوانه، نظريه‌هاي جديد ادبي هم سخن رفته است.