نظريه دلبستگي بر اين ادعا استوار است كه نياز به صميميت در ژن‌هاي ما نهفته است. نبوغ جان بالبي او را به اين نتيجه رساند كه ما طوري براي تكامل برنامه‌ريزي شده‌ايدم كه در زندگي خود چند فرد خاص را شناسايي و آن‌ها را براي خودمان ارزشمند كنيم. نياز از رحم مادر شروع شده و با مرگ ما پايان مي‌يابد. بالبي بر اين باور بود كه در طول دوره‌ي تكامل، دلبستگي انتخاب ژنتيكي افراد خواهد بود زيرا مزيت بقا را به همراه دارد. دوران پيش از تاريخ، افرادي كه تنها به خودشان متكي بودند و كسي را براي محافظت از خود نداشتند، به احتمال زياد قرباني ديگران مي‌شدند. به طور معمول، وقتي افراد كنار كسي بودند كه عميقا به آن‌ها اهميت مي‌داد، زنده مي‌ماندند و ميل به پيوندهاي عاطفي را به آيندگان‌شان منتقل مي‌كردند. در واقع، نياز به صميمت با افراد خاص اهميت ويژه‌اي دارد زيرا مغز داراي سازوكار زيست‌شناختي‌اي است كه به طور خاص مسئول ايجاد و تنظيم ارتباطات ما با شخصيت‌هاي (مهم) مورد علاقه‌مان است (والدين، كودكان و شريك عاطفي). اين سازوكار، كه سيستم دلبستگي ناميده مي شود، امنيت خود را از طريق احساسات و رفتارهاي نشئت گرفته از پيوند و صميمت با عزيزان مان به‌دست مي‌آورد.