ماهيت کاستي‌ناپذير رنج که هنگام تجربه‌ي آن دچار وحشت مي‌شويم براي اين مقدر گشته است که اراده را متوقف سازد، همچنان‌که پوچي عقل را متوقف مي‌سازد و غيبت عشق را، تا شايد انسان که بدين ترتيب به نهايتِ قواي بشري‌اش رسيده است بيارامد، بايستد، به بالا بنگرد و انتظار بکشد… هنگامي که در ژرف‌ترين ژرفناهاي وجودمان نياز به ندايي داريم که معنايي بدهد ــ هنگامي که در طلب پاسخي فرياد مي‌کشيم و پاسخي به ما داده نمي‌شود ــ آن زمان است که سکوت خداوند را تجربه مي‌کنيم… پس از تجربه‌ي اين سکوت، برخي همچون ديوانگان شروع به حرف‌زدن با خود مي‌کنند. پس از آن هرچه کنند، فقط بايد براي‌شان دلسوزي کرد. برخي ديگر که تعدادشان هم زياد نيست همه‌ي قلب‌شان را تسليم سکوت مي‌کنند.