... سال هاي جنگي بحراني ترين دوره براي نويسندگان جواني بود که يا به اسارت درآمده بودند و يا به اجبار در کشورهاي ديگر به سر مي بردند. دورهايي بود که بيشتر به سکوت مي گذشت؛ اگر چيزي نوشته مي شد، امکان انتشار نداشت. بسياري از دست نوشته هاي اين دوران در زيرزمين خانه ها از بين رفت. فعاليت ادبي در اين سال ها امکان پذير نبود. ولفگانگ کوپن در مصاحبه يي مي گويد: «چنان وحشت مرگ در همه جا گسترده بود که تنها فکرمان اين بود: بايد زنده بمانيم. ما ديگر نويسنده نبوديم، بلکه شخصيت هاي رمان بوديم؛ بايد براي مرگ و زندگي مبارزه مي کرديم. » فضاي ترسناک و وحشت انگيزي که در دوران حکومت رايش سوم بر همه جا سايه افکنده بود و از هر گونه فعاليت ثمربخش ادبي جلوگيري مي کرد باعث مهاجرت ادبيات زنده ي آلمان شد. تأثير ويرانگري که رژيم نازي بر ادبيات آن دوران گذاشت و خلأ ادبي يي که به وجود آورد موجب شد تا هر چه سريعتر، پس از پايان جنگ، دست به جبران و پرکردن اين خلا زده شود. سال هاي پس از جنگ و زمان بازگشت نويسندگان جوان - آن نسل از دست رفته دورويي بود که ديگرست و عرفي باقي نمانده بود. نويسندگان با سرزميني ويران و از دست رفته روبه رو بودند...