اگر تجربه‌ي زندگي و کار در شهرک‌ها و مجتمع‌هاي صنعتي و يا کارخانه‌‌هاي بزرگ را داشته‌ايد، يا اينکه از دوست و آشنايي از اين تجربه‌ها شنيده يا خوانده‌ايد، حتمن درک کرده و مي‌کنيد که زيست مدام در فقدان زيبايي‌شناسي، فقدان امر زيبا و درکل غياب «هنر»، چه‌طور روح و جسم را توامان ويران مي‌کند. نويسنده‌اي در جستاري پيرامون پياده‌روي در شهري صنعتي نوشته بود: «هنگامي که در اين شهر که به عمد از هرگونه جلوه‌ي هنرمندانه خالي شده بود، براي اولين بار شروع کردم به راه رفتن، پس از چند دقيقه‌ي خيلي کوتاه متوجه شدم که اين سخت‌ترين و جانکاه‌ترين پياده‌‎روي عمرم بوده است.» مسئله‌ي چرايي وجود هنر و اهميت آن از دل همين مثال کوچک و ساده ولي عميقا درست و کامل برمي‌آيد. کتاب «هنر به روايت مدرسه‌ي دوباتن» بحثي درباره‌ي چرايي هنر، اهميتش در زندگي جمعي و فردي ما و کاري‌ست که هنر به واقع براي بشريت انجام داده و مي‌دهد است. اين کتاب روي آن لحظه‌هايي دست مي‌گذارد که نياز به هنر در همه‌ي اجزاي بودنمان خودش را به ما نشان مي‌دهد، همان کاري که مدرسه‌ي زندگي و آلن دوباتن در همه‌ي اين سال‌ها براي رسيدن به دريافت درست از معناي بودن در جهان به همگان ارئه داده‌اند.