سخن گفتن از فردوسي اگر چه گاهي آسان گرفته مي شود آسان نيست چون او شخصيتي پاياب و آسان ياب نيست .اين خردمند ژرف نگر ، اين نماد و نمود فرهنگ آزادگي و ستم ستيزي ، اين وجدان بيدار قوم ايراني و اين پاسدار ارزش هاي انساني در هر کيش و کسوت ، برتر از حد هر وصفي است . پروراندن مطلب ، حتي در حول و حوش نظرگاه مشخص کتاب حاضر دست کم چندين کتاب هم چند اين دفتر مي طلبد . هم از اين روست که اوراق حاضر در برابر آستان والاي هنر و انديشه فردوسي چيزي جز سخنان پراکنده آدمي تنک مايه ، تنگ سينه و گنگ زبان نيست ، آن که هيچ ندارد جز عشقي سوزان و سرکش و دير ساله به سراينده ، و تازه بيم دارد که در اين نيز ناتمام باشد . اما اين نيز ناگفته پيداست که عشقي که دستمايه کار است اگر عنان به خرد بسپارد شخص آدم وار از کشيدن هر بار امانتي تن مي زند . به گمانم همان بهتر که همان ديوانه پابرهنه اي باشي که بي گدار از آب مي گذرد يا چون ديوانگان دل بدان خوش مي دارد که گذشته است تا آن عاقلي باشي که فکرتش در جست و جوي پلي در خور وي را در برابر دهشت از رود خروشان وا مي نهد و لاجرم از توفيقي که حتي پندارش خود موهبتي است باز مي ماند