گويد: دعا ـ چنان‌که رسول خدا صلي اللّه عليه وسلم فرموده: ـ حقيقت و مغز عبادت است و همان وسيله عظماست براي دستيابي به مطلوب، و خداوند بر بنده‌اي که دعا و درخواست نکند خشم مي‌گيرد، در اين امر منتهاي کرم و بخشش خداوندي است، رسول خدا صلي اللّه عليه وآله وسلم مارا آموخته که هر مورد کوچک و بزرگي را از خداوند درخواست کنيم، زيرا هيچ چيز بر خداوند بزرگ نيست و نزدش عظيم نمي‌نمايد، بلکه او از هر بزرگي بزرگتر و از هر مهرباني مهربان‌تر، و از هر عظيمي عظيم‌تر است، لذا آزرم دارد دست بنده‌اش را که نيازمند است چون به سوي او دراز شود و درخواست نمايد خالي بازگرداند، حاشا که چنين کند! بدون حساب مي‌بخشد و از کسي که خاضعانه به گناه خويش اعتراف نمايد و توبه نمايد، از او درمي‌گذرد، اين چه کرم و بخشش و چه عظمتي است که اين مولاي کريم و ربّ رحيم بدان متّصف است؟! اي برادر مسلمان و اي دوست گرامي! از اينجا بدان که بنده چه قدر بايد زيانکار باشد که از اين دَر ـ درگاه ارحم الراحمين و بخشنده‌ترين بخشندگان ـ به خسران بازگردد و به در بنده ضعيفي چون خودش روي آورد که مالک و اختياردار هيچ چيز از خودش نمي‌باشد و بسا که از او هم نيازمندتر باشد، پس بنده را سزاوار است که به يک دَر، که دَرِ مولاي عظيمِ کريمِ حليمي که نعمت‌هايش با گذشت زمان پايان نمي‌پذيرد وخزاينش بي‌انتها و تمام‌نشدني است روي آورد.