«بري ليندون» از نمونه‌ترين رمان‌هاي تاريخ ادبيات انگلستان از حيث نوآوري فرمي، طنّازي، استفاده از راوي اول شخص ناصادق و نقد صريح جامعه‌ي طبقاتي و به خاصه طبقه‌ي اشراف است. رماني که از بسياري جهات شباهت‌هاي غيرقابل انکاري به «تريسترام شندي»، ديگر شاهکار ادبيات انگلستان دارد، گويي باز کردن دريچه‌اي ديگر به آن جامعه در يک قرن بعد است، با همان شوخ‌طبعي اما بسيار تلخ‌تر و گزنده‌تره. «ويليام تکري» که با وجود عمر کوتاهش، نويسنده‌اي پرکار بود، با جسارتي عجيب هم‌چون انقلابيون قرن نوزدهمي اروپا، زندگي شيادانه و بي اخلاقي‌هاي پي در پي مردم را هجو مي‌کرد و در بزرگ‌ترين رمانش، «بري ليندون» با دستمايه قرار دادن زندگي و احوالات شخصيتي که نام رمان از نام او گرفته شده، آن هم با قرار دادن خود او در مقام راوي، شيادي دروغگو، بي اخلاق و البته سراشر از حماقت را روايت مي‌کند که همه‌کار مي‌کند تا به زندگي اشرافي و عياشانه برسد و در آن بماند. کار بزرگ تکري در بري‌ ليندون، قرار دادن خواننده در موقعيتي‌ست که جمله‌هاي راوي دروغگويي را مي‌خواند و هم‌زمان مي‌خندد، از تأسف سر تکان مي‌دهد و حتي به ناگه خودش را در مواجهه با وضعيتي تراژيک مي‌بيند. اين رمان از آن دست آثار بزرگي‌ست که مي‌توان هم به مثال آينه‌اي ديدش که برابر جامعه‌اي قرار گرفته که مدت‌هاست به درستي خودش را با جزئيات تماشا نکرده و از زشتي‌ها و فرتوتي‌هاي خودش بي اطلاع است و هم مي‌توان به مثال تصويري از انسان عصر جديد تا همين امروز و پس‌از‌اين به آن نگاه کرد؛ انساني که دورزماني‌ست فراموش کرده اخلاق انساني چيست و شريف بودن يعني چه! شايد بي دليل نباشد که «استنلي کوبريک» در دهه‌ي هفتاد قرن بيستم، از اين رمان کلاسيک و سرشار از شوخي و هجو تکري، اقتباسي درجه يک و به غايت مدرن و تلخ را بر پرده‌ي سينما نشاند.