کتاب حاضر با طرح مسئله‌ي بينايي، از طريق مطالعه‌ي سير تکوين مشاهده‌گرِ مدرن، چارچوبي تاريخي از دوره‌اي ترسيم مي‌کند که بينايي مبدل به مسئله‌ي فلسفي جديدي شد که گسست تاريخيِ سازنده‌اي را در ادراک بصري نمايان مي‌کرد. اين‌جا تبييني از نحوه‌ي پيدايش و قوام‌يافتن سوژه‌ي مشاهده‌گر به منظور روشن‌ساختن ريشه‌هاي فرهنگ بصري مدرن ارائه مي‌شود؛ مشاهده‌گري که در نيمه‌ي نخست قرن نوزدهم پديد آمد و، ضمن بدل‌شدن به موضوع مطالعات علمي و قرارگرفتن در معرض سنجش‌هاي کمّي، آماج روابط قدرت و شيوه‌هاي نوظهور مديريت اجتماعي بود. درک چنين سوژه‌اي مستلزم بازنگري در پيوندهاي متعاقبش با ديگر صورت‌هاي سوبژکتيويته است که طي همان قرن فرد را در مقام شهروند، کارگر، دانش‌آموز، بيمار، مجرم و نظاير آن تعريف مي‌کرد. به اين ترتيب، گره‌خوردن روش‌هاي نظارت و مديريت اجتماعي با ابداعات و دستاوردهاي بصري قرن نوزدهم، يعني با فرايندي که در کل مي‌تواند به مدرن‌شدنِ بينايي تعبير شود، از تحول همه‌جانبه‌اي خبر مي‌دهد که به شکل‌هاي تازه‌اي از ديدن، و به ظهور تلقي جديدي از بينايي منجر شده است که عادت‌ها و تجربه‌هاي بصري امروزي‌مان بر پايه‌ي آن‌ها استوارند. اين کتاب شرح و تبييني تبارشناسانه از همين فرايند مدرن‌شدنِ بينايي است.