«هوارد هاکس» و نبوغش در قريب به پنجاه سال فيلمسازي‌اش مشهود است؛ از هشت فيلم دوران صامتش، فيلم‌هايي که پس از ناطق شدن سينما ساخت و فيلم‌هايي که پس از ورود رنگ به سينما! تنوع ژانري فيلم‌هاي او نيز نمودي ديگر از اوج خلاقيت و هوشمندي اين قصه‌گوي بزرگ است؛ کمدي‌هاي پارودي سرشار از ريزبيني و نکته‌سنجي‌اش، نوآرهاي سرشار از تعليق و کشکمش‌اش، وسترن‌هاي شورانگيز طناز و نفس‌گيرش و حتي فيلم‌هاي حادثه‌اي و ماجراجويانه‌اش که از بهترين نمونه‌هاي اکشن در همه‌ي زمان‌ها هستند! اين حجم از تنوع و درعين‌حال نوآور بودن فقط از يک هنرمند/شاعر/تکنسين برمي‌آيد به نام «هوارد هاکس». البته هاکس نيز هم‌چون همکار فقيدش «جان فورد» با همه‌ي پيچيدگي‌هاي ذهني‌اش، به دليل اشرافش بر سينما، آن را چندان پيچيده نمي‌ديد و ازهمين‌رو بود که اين گفتار ساده از او هنوز يک متر و معيار درست است: «يک فيلم خوب مجموعه‌اي از تعدادي نماي خوب و متوسط است بدون نماي بد که البته يکي از آن نماهاي خوب، آخرين نماي فيلم است!» تنوع ژانري‌اي که فيلم‌هاي هاکس داشتند باعث شده بود بسياري از منتقدان آنگلوساکسون او را جدي نگيرند، اما فرانسوي‌ها، ازجمله آندره بازن و شاگردانش در «کايه‌دوسينما» طبق معمول جلوتر از همتايان آمريکايي و انگليسي‌شان درباره‌ي اهميت هاکس گفتند و نوشتند و اين شد که بعدتر مطالعات سينمايي به طور جدي به هوارد هاکس و عظمت کارش پرداخت. کتاب «سينما به روايت هوارد هاکس» روايت نقادانه و تحليلي «جوزف مک‌برايد» از فيلم‌هاي هاکس و دوران فيلمسازي اوست. مک‌برايد در اين کتاب فيلم‌ به فيلم پيش آمده و همراه با تصاوير و توضيحاتي موجز و کامل، اهميت هاکس و دست‌آوردهايش براي تاريخ سينما را روايت کرده است. «سينما به روايت هوارد هاکس» يکي از نمونه‌هاي شاخصي‌ست که بايد هر دانش‌جو، فيلمساز تازه‌کار و علاقه‌مند جدي سينمايي آن را بخواند و براي آموختن طريقت سينما در والاترين وجه‌اش سر کلاس فيلمسازي هوارد هاکس بنشيند.