اوستا، ميراث مشترک فرهنگي جهانيان، کهن ترين سرود و نوشتار ايرانيان و نامه ديني مزداپرستان است. بخشهاي گوناگون اين مجموعه کهن، از زماني درحدود نيمه هزاره دوّم پيش ازميلاد به بعد پديدآمد و درطول سده هاي متوالي از نسلي به نسلي ديگر رسيد. گزارش ويراسته اي از «اوستا»، در شکل پذيرفتني خود، بايد گاهان پنجگانه زرتشت و همه ديگر نوشتارهاي موجود اوستايي (پنج دفتر اوستاي نو) را دربرگيرد؛ نگارشي متناسب با درون مايه و سبک و انشاء هريک از بخشهاي متن اصلي و مبتني بر دقّت کافي در حفظ مفاهيم انديشگي و آموزه هاي اخلاقي و ديني و بن مايه هاي اساطيري و کليدواژه هاي گاهاني و تعبيرها و اصطلاحهاي اوستايي داشته باشد و درحدّ نخستين گام، با بياني ساده و روان و دريافتني، پرسشهاي خواننده پژوهنده امروزي را پاسخ گويد. گزارنده تکامل دانش «اوستاشناسي» را بر بنياد پژوهشهايي که در خود «اوستا» و يا در «ادبيّات پارسي ميانه» (وابسته به اوستا و مزديسنا) در چند دهه اخير در جهان و ايران صورت پذيرفته، درنظر داشته و تا آنجا که امکان يافته و توانسته، برداشتهاي نو را –که برخي از آنها به طور نسبي و بعضي ديگر به تحقيق بر دريافتها و برداشتهاي پيشين ترجيح دارد– درکار آورده است. کتاب فوق در 2 جلد قاب دار مي باشد.