کتاب «صد سال داستان نويسي ايران» در زمره ارزنده ترين پژوهش هاي سال هاي دهه هشتاد ميلادي (دهه شصت خورشيدي)قرار دارد و بدون شک در مقام يک مرجع مهم، ماندگار خواهد بود. اين کتاب نخستين و کامل ترين فرهنگ موجود در حوزه ادبيات داستاني به شمار مي رود. هدف نويسنده اين کتاب بررسي تحول ادبيات داستاني از پايان قرن نوزدهم، يعني دوراني که ادبيات به دفاع از انقلاب مشروطه برخاسته و آن را تدارک مي بيند، تا انقلاب 1357 و پس از آن است. حسن اين تاليف، قرار گرفتن يک رشته توصيف هاي نقادانه فشرده بر طبقه بندي تاريخي است که مشخص کننده ويژگي ها و گرايش هاي ادوار مورد بررسي است. نويسنده پس از تشريح چگونگي شکل گيري ادبيات مدرن فارسي تا سال هاي 1340، نکات اصلي نظام جديد نثر فارسي را مطرح مي کند: پيدايش انواع ادبي تازه، تاثير منظم مطبوعات و ترجمه، نقش عوامل سياسي و اجتماعي، سلسله مراتب نوع هاي ادبي و جايگاه ادبيات. بي شک خواننده متوجه ماهرانه بودن روش نويسنده اين اثر خواهد بود. او راه هاي تازه اي به دنياي غني نثر فارسي مي گشايد، دنيايي که تا کنون چنان که بايد و شايد شناخته نشده است.