قطار از تونلي طولاني عبور مي­کند و وارد قلمروي رؤيايي که پوشيده از برف است مي­شود. و اين­گونه است که، با حرکت آرام قطار و عبورش از ايستگاه­هاي مختلف، راوي ما نيز وارد داستان مي‌شود و زوايايي از قص? خود را، همچون تابلوهايي از رؤيا که گاه داستاني عاشقانه گاه داستاني از تنهايي، انزوا، اندوه و ازهم­گسيختگي روابط عاطفي، برايمان بازگو مي­کند. ياسوناري کاواباتا با چيره­دستيِ بسيار زيادِ خود داستان را به‌آرامي، همچون نوري که لحظه­اي بر پرده­اي تيره مي­افتد و تماشاگر لمحه­اي از آن را مي­بيند، پيش مي‌برد و به­تدريج با عميق­ترين زواياي روحي شخصيت­ها آشنامان مي­کند. گويي خواننده، همچون تماشاگري که در سالن تاريک سينما نشسته، هر آن منتظر ديدن لحظه­اي از مرئي شدن اين تصاوير دنياي خيالي است. کاواباتا نخستين نويسند? ژاپني است که توانست با ترسيم آداب و رسوم و فرهنگ غني ژاپني، با نوشتن آثاري درخشان که از مهم­ترين و برجسته­ترينِ آن‌ها مي­توان به دو اثر قلمرو رؤيايي سپيد و آواي کوهستان اشاره کرد، نظر آکادمي نوبل را به­خود جلب کند. کتاب حاضر شاهکار اوست، و آواي کوهستان را نيز به­سبب فرم بديعش در روايت داستان و شخصيت‌پردازي مهم­ترين اثر او دانسته­اند. کاواباتا توانست در سال 1968 با پشت سر گذاشتن رقيبان سرشناسش ساموئل بکت، نويسنده و نمايشنامه­نويس ايرلندي، آندره مالرو نويسند? فرانسوي و همچنين ويستن هيواودن، شاعر انگليسي، مهم­ترين جايز? ادبيات، جايز? نوبل، را نصيب خود کند.