ژوزه ساراماگو در رمان خود كابوسي هولناك را باز مي‌آفريند. جامعه شهري پيشرفته‌اي با همه امكانات ناگهان به بربريت بازمي‌گردد و كل ساختار زندگي جمعي به انحطاط كشيده مي‌شود. رشته‌هاي الفت و تعهد از هم مي‌گسلد و يكي يكي از بين مي‌رود. دقت موشكافانه در سبك و ساختار نوشتن، حذف علائم نقطه‌گذاري، عدم تطابق زمان‌ها خواننده را وامي‌دارد تا در هر لحظه به ظرايف معني بينديشد. نتيجه رماني است عميق، تفكربرانگيز و كتابي كه در طي سال‌هاي اخير سابقه نداشته است. رماني عميق و تكان‌دهنده، در عين حال كه كاملا خيالي به نظر مي‌رسد، تصويري هولناك از واقعيت است.