ما از خودمان مي‌ترسيم. از همه افكار و احساساتي كه تاكنون سركوب كرده‌ايم، مي‌هراسيم. بسياري از ما اين خشم را نمي‌شناسيم و فقط آن‌ را در عكس‌العمل‌هايمان مي‌بينيم. ما ترس خود را در دنيا، به سوي خويشان و دوستان و حتي غريبه‌ها پرتاب مي‌كنيم؛ ترسي چنان عميق كه تنها راه مقابله با آن، پنهان ساختن يا انكار كردن آن است. ما فريب‌كاري بزرگ مي‌شويم كه خودمان و ديگران را فريب مي‌دهيم و آن‌قدر در اين راه ماهر مي‌شويم كه واقعا فراموش مي‌كنيم خود درست‌مان پشت نقابي پنهان شده است و باور مي‌كنيم همان شخصي هستيم كه در آيينه مي‌بينيم.