امكان پياده‌روي در آن روز وجود نداشت. در واقع صبح، يك ساعتي را در بوته‌زار عاري از شاخ و برگ گشت و گذار كرده بوديم اما به هنگام شام (خانم ريد وقتي مهمان نداشت شام را زود صرف مي‌كرد) باد سرد زمستاني ابرهاي به شدت تيره و باراني را با خود به همراه آورده بود، طوري كه فعاليت‌هاي خارج از خانه را غيرممكن مي‌گرداند. من از اين موضوع خوشحال بودم. هيچ‌گاه پياده‌روي‌هاي طولاني، مخصوصا در روزهاي سرد زمستاني را دوست نداشتم زيرا بازگشت به خانه در آن غروب سرد و سوزناك با انگشتاني سرد و يخ‌زده براي من كابوسي بود. غرغرهاي پرستارمان، بسي و علم به اين موضوع كه از لحاظ جسماني از اليزا، جان و جورجيانا ضعيف‌تر هستم، قلبم را به درد مي‌آورد و اوضاع را بدتر مي‌كرد.