بنتو سانتياگو يا، چنان كه همسايگان خطابش مي‌كنند، دن كاسمورو، سرگذشت خود را با شرح عشق و عاشقي آغاز مي‌كند و ما را به همنوايي با خود مي‌خواند كه: خوش‌تر از ايام عشق ايام نيست. اين عشق سرانجام به ازدواج مي‌انجامد و آن‌گاه به گونه‌اي نامنتظر همه چيز شتاب مي‌‌گيرد تا راه براي فاجعه‌اي ويرانگر هموار شود. اما در اين ميان خواننده از گفته‌ها و ناگفته‌هاي بنتو درمي‌يابد كه او راوي قابل اعتمادي نيست. چه بسا گذشت زمان و ذهن خيال‌‌پرور و بيمارگون او رويدادها را مخدوش كرده باشد. پس هر لحظه از خود مي‌پرسيم آيا اين تمام واقعيت است؟ از اين روست كه داوري دشوار مي‌شود و واقعيت بس پيچيده‌تر از آنچه به چشم مي‌‌آيد. ماشادو كندكاو در وجود معماگون آدمي را با زباني طنزآلود درمي‌آميزد و در اين روايت شگفت روابط اجتماعي برزيل در نيمه قرن نوزدهم نيز از نيش و كنايه‌هاي رندانه او در امان نمي‌ماند. دن كاسمورو مشهورترين رمان ماشادو در امريكاي لاتين است و بيش از هر رمان برزيلي ديگر موضوع نقد و بررسي بوده است.