مطالعات نشان مي‌دهد پديده‌هايي همچون مديريت دانش، به رغم فهم اهميت آن‌ها تبديل به برنامه‌هاي تبليغاتي شده و اساسا برنامه‌اي براي پياده‌سازي و به كارگيري آن‌ها ارائه نمي‌شود. اقدامات سخت‌افزاري مانند خريد تكنولوژي و صرف بودجه منجر به نهادينه شدن و شكل‌گيري سازمان‌ها و جوامع دانش‌محور نخواهد شد. كشورهايي كه در اين مسير گام برداشته‌اند، نيل به مديريت دانش را به عنوان يك چشم‌انداز در نظر گرفته و اركان اصلي نظام‌ها و مديران ارشد سازمان‌ها به عنوان يك باور نهادينه شده به اين فرايند نگريسته‌اند و سعي در اشاعه آن در ميان افراد جامعه نموده‌اند.