از قديم حافظ به كساني كه قرآن را از برداشتند اطلاق مي‌شده، خواجه شيراز از نيز قرآن را با روايات سبع از برداشت: عشقت رسد به فرياد گر خود بسان حافظ قرآن زبر بخواني با چارده روايت ازين رو خواجه كلمه «حافظ» را تخلص خويش اختيار كرد.