ژنه در آثار نمايشي اش اصطلاح «معماري خلاء» را به کار مي برد. هدف اين پژوهش روشن کردن ساخت هاي مضموني نمايشي اين معماري با بررسي انواع گسست ها، فاصله ها و شفافيت هاي خلاء است که خود را در نوعي گسست از واقعيت نشان مي دهد. اين گسست از طريق «بازي» و نمايش آن در صحنه به شيوه هاي گوناگون و ابهام ميان «واقعي» و «ناواقعي» انجام مي گيرد. ژنه با براندازي شخصيت نمايشي به شيوه ي غايب و مستهلک سازي بي پايان آن در بازي انعکاس هاي آينه اي به شفافيتي بسيار فراتر از واقعيت اوليه خود آن دست مي يابد. فضا و زمان ژنه اي با درهم شکستن زمان خطي، با توهم، با بازي و با ابهام، مي کوشد خلاء واقعيت را در تمام سطوح نمايشي عامل کند و مضمون خلاء را به سرچشمه و غايت هرگونه آفرينش هنري تبديل کند.