وقتي جلد سوم بي‌شعوري (توطئه بي‌شعوري) را نوشتم، با خود گفتم مجموعه بي‌شعوري همين جا به پايان رسيد. آنچه بعنوان كاوشي مفيد در دنياي سياه روانشناسي افراطي و درمان بيماري‌هاي عاطفي آغاز شده بود، به سوي تحقيقات گسترده توطئه جهاني پارانويا و توهم ميل پيدا كرد. البته به اين معني نيست كه معتقدم خود يك بي‌شعور تمام عيارم. من بيمار بودم. هر جا نگاه مي‌كردم، غم و اندوه مي‌ديدم. ناراحت، وحشت زده و غمگين بودم. دلواپس امنيت خود و آينده كشور بودم. متقاعد شدم كه آن انجمن - كه در كتاب سوم ذكر كردم - جامعه را به جايي رسانده كه آداب و اصول ساده زندگي هيچ‌وقت بهبود پيدا نمي‌كنند.