نگاه به سپيده كردم كه مانند سپيده صبح زيبا و معصوم بود. جهان هنوز داشت تهديد مي‌كرد و خط و نشان مي‌كشيد كه آرام گوشي را روي تلفن گذاشتم. اين همه سال براي نگه ‌داشتن اين زندگي نكبت‌بار تلاش كرده بودم چون طلاق را امري نكوهيده و زشت مي‌دانستم. نفهميدم گره بر باد مي‌زنم...