زيباشناسي ژان ژنه برخاسته از نگاه ويژه‌ او به هنر و زندگي است. او در ضمن ستايش از كار هنرمند باشور و حرارتي خاص و از زوايايي تازه و بديع به اثر هنري مي‌نگرد. جاكومتي براي جمعيت مردگان مجسمه مي‌سازد، مجسمه‌هايي با پاهايي سنگين، قامت‌هايي بلند و سرهايي كوچك، نقاشي‌هاي لئونور فيني آن‌قدر زنده‌اند كه كه مي‌توان از آن‌ها بوي مرداب و جانوران را استشمام كرد و رامبراند مي‌تواند يك مسافرت معمولي را به تجربه يك زخم بدل كند. هنر وضعيت خاص هنرمند است همچون بندبازي كه هرشب در جلال و شكوه سيرك رخت روزانه از تن بيرون مي‌آورد و به هيئت يك اسطوره در برابر چشم مبهوت تماشاگران روي طنابي نازك قدم برمي‌دارد. شكوه، تنهايي، اضطراب، غم و زخم هنرمند و هنردوست را در متن‌هاي ژان ژنه ملاقات مي‌كنند.