تعطيلاتم را در دوران كودكي پيش پدربزرگ و مادربزرگم در سوئيس مي‌گذراندم. مادرم مرا به ايستگاه راه‌آهن مي‌برد و در قطار برايم جا مي‌گرفت؛ اگر شانس داشتم، ممكن بود بنشينم و بعد از شش ساعت مسافرت در ايستگاهي پياده شوم كه پدربزرگ منتظرم بود؛ و اگر بدشانسي مي‌آوردم، سر مرز ناچار بودم قطار عوض كنم. يك بار بعد از تعويض قطار، اشتباهي سوار شدم و به گريه افتادم؛ تا اين كه كنترلچي مهربان اشك‌هايم را پاك كرد و در ايستگاه بعدي، مرا سوار قطار ديگري كرد و به دست كنترلچي ديگري سپرد؛ او هم مرا به كنترلچي بعدي، تا اين كه با پشت سر گذاشتن يك گروه از كنترلچي‌ها به مقصد رسيدم.