آخرين ماه‌هاي زندگي‌ام كه به انتظار مرگ مي‌گذرد به نظرم بسيار طولاني‌تر از تمام عمرم مي‌رسد. قبلا هيچ‌گاه نمي‌توانستم مثل حالا با گذشت آهسته زمان كنار بيايم. پيش از اين وقتي انتظار قطار را مي‌كشيدم يا سر جلسه امتحان بودم يك ربع ساعت برايم در حكم ابديت بود ولي حالا مي‌توانم تمام شب بي‌حركت روي تخت دراز بكشم و با بي‌اعتنايي كامل به اين فكر كنم كه فردا هم شبي به همين درازي و بي‌فروغي خواهم داشت.