به گفته منتقد ضميمه ادبي تايمز، هنر پاتريشيا هاي اسميت در اين است كه با مهارت تمام طرح و شخصيت‌سازي و سبك را در هم مي‌آميزد و داستان جنايي در اصل به ‹‹ابزاري براي افشا و وارسي ژرفترين علايق و مشغله ذهنيش›› بدل مي‌شود. از مضامين مورد علاقه او چگونگي احساس گناه است و نيز رابطه‌اي كه بيشتر هم‌زيستي ميان دو نفر است (تقريبا هميشه دو مرد) كه هم به سوي هم جذب مي‌شوند و هم هم‌ديگر را دفع مي‌كنند. رمان‌هاي پاتريشا هاي اسميت عمدتا با تحليل روان‌هاي رنجور سر و كار دارند تحليلي كه از تصويري كم‌رنگ از شخصيت روان رنجور آغاز مي‌شود تا رنگ‌هاي تيره و دهشت‌انگيز اسكيزوفرني پيش مي‌رود.