پيوند بازنمايي با هنر پيوندي پايدار است. در قديم‌ترين فلسفه‌‌هاي هنر در غرب، بازنمايي جزء ذاتي هنر محسوب مي‌شد. اين نگرش قرن‌ها پابرجا بود و سهم مهم و موثري در شكل‌گيري آنچه آن را نظام نوين (مدرن) هنرها مي‌شناسيم، داشت. اما پيدايش هنر غير بازنمودي در سده‌هاي نوزدهم و بيستم نظريه بازنمودي هنر را منسوخ ساخت، و در عين حال نظريه‌پردازان را متوجه اين حقيقت كرد كه نظريه مذكور به راستي جامع نبوده است.