حالا حس ‌مي‌کرد داخل کليسايي است، اما کليسايي بناشده بر پايه‌هاي وحشت، چون حالا ديگر ناله‌هاي پراکنده هرازگاهي شدت مي‌گرفتند، در مکان‌هايي همان‌قدر نزديک که دور، ناله‌هايي آرام و در عين‌حال نافذ، ناله‌هايي که خطر تبديل‌شدن به نعره را داشتند...ناله‌هايي که يک‌بار براي هميشه مرد را فلج کردند قبل از آنکه اولين چهره را ببيند: زني را در سکرات موت. دور و دورتر، با فضاي اسرارآميز آخرالزماني‌اش، يادآور آثار کافکاست. تصويرپردازي‌هاي غريب و مهيبش آثار برخي نقاشان سوررئاليست و روايتش برخي آثار ديويد لينچ را تداعي مي‌کند. هفته‌نامه‌? پابليشرز ويکلي آن را «کابوسي پرتب‌وتاب و پرقدرت» توصيف کرده، «شاهکاري فراموش‌نشدني از يکي از تأثيرگذاترين رمان‌نويسان معاصر کلمبيا» که شمار رمان‌هايش از عدد ده فراتر رفته و جوايز ادبي بسياري نصيبش کرده است.