شهر و ديوارهاي دمدمي تکريم قصه‌گويي و قصه‌گويان کهن و معاصر است. همچنين يادآور فوري و ضروري ماهيت نفوذناپذير و ساختگي ديوارهايي است که براي جداسازي خود از جهان و از يکديگر بنا مي‌کنيم_ديوارهايي که با گوش سپردن دقيق به سويه‌هاي تاريک و پنهان وجودمان (سايه) مي‌توان آن‌ها را به چالش کشيد. در بطن آنچه در اين رمان غيرقابل فهم به نظر مي‌رسد، باور موراکامي نهفته است که هيچ حقيقت واحد و تغييرناپذيري وجود ندارد و توضيح مي‌دهد: «حقيقت در سکون و ايستايي ثابت يافت نمي‌شود، بلکه در تغيير و حرکت بي‌پايان است. آيا اين همان هسته اساسي چيزي نيست که همه داستان‌ها درباره آنند؟» چنين داستانگويي، به جاي آنکه خواننده را پشت مرزهاي سخت و خشک زنداني کند، تخيل او را آزاد مي‌گذارد تا بتواند هر دو سوي اين ديوارهاي دگرگون شونده را تجربه کند. و اين آزادي مي‌تواند بردباري نسبت به ديدگاه‌هاي متضاد را تقويت کند و به مردم امکان دهد تا در اين روزگار ناپايدار چندين حقيقت ممکن را همزمان در نظر بگيرند.