در ميان کشورهاي جهان شايد کمتر کشوري را مانند مصر بتوان يافت که دستمايه‌هاي خلق آثار ادبي آن تا اين حد با دل‌مشغولي‌ها و سلايق خوانندگان ايراني مناسبت و مشابهت داشته باشد و حرام را بي‌شک مي‌توان به عنوان يکي از بهترين‌ گواهان اين مدعا به شمار آورد. يوسف ادريس در کتاب حاضر گرچه روايت‌گر داستاني نيمه‌جنايي ـ نيمه‌اجتماعي ‌است اما پرداختن به مقولات مهمي همچون روابط زن و مرد، اختلاف طبقاتي و مسئله نقش زن در يک جامعه سنتي آن را به رنج‌نامه‌اي مبدل کرده که نويسنده از رهگذرش دغدغه‌ها و آمال و آرزوهايش را نه‌فقط براي مردم زمان و مکان خودش، بلکه براي هر که با او فارغ از اين محدوديت هم‌داستان است روايت مي‌کند. حرام قصه رنج‌ زيستن و رنج زادن و در رنج زاده‌شدن است، مقوله‌اي که ادريس در پرداختن به آن بارها تسلطش را به اثبات رسانده است.