دلهره رماني کوتاه و درخشان از نويسنده‌ي پرآوازه‌ي ژاپني، بنانا يوشيموتو است. اين اثر نخستين ‌بار در سال 1988 در ژاپن منتشر شد و تا امروز در ميان آثارِ مهم ادبيات ژاپن در دهه نود ميلادي قرار دارد. يايوي، دختري نوزده‌ساله، در نگاه اول زندگي معمولي و آرامي دارد؛ او با پدر، مادر و برادر کوچک‌ترش، تتسوئو، زندگي مي‌کند. اما در پس اين آرامش، يايوي با احساسي مبهم و ناآرام دست‌وپنجه نرم مي‌کند، احساسي که به او مي‌گويد چيزي مهم از کودکي‌اش گم شده است. فراموش کرده است. يايويي هيچ خاطره‌اي از گذشته‌اش ندارد: «نه در ذهنم، نه در عکس‌ها... هيچي.» يايويي از خاله خوشش مي‌آيد و هرچه بيشتر به‌سويش کشيده مي‌شود. سرانجام از خانه مي‌گريزد و نزد خاله مي‌رود و همين آغاز سفري است که به رويارويي با حوادث گذشته مي‌انجامد و زندگي‌هايي زيرورو مي‌شوند. آنچه نويسنده به‌خوبي براي خواننده ترسيم مي‌کند، کلافي است به‌ظاهر پيچيده‌ در هم، از رخدادهاي واقعي و بازنمايي و بازنوازي آن‌ها در ذهن و روان انسان‌ها. شخصيت‌هاي اين کتاب همه چيزي براي پنهان کردن دارند. همه‌شان هم مي‌دانند که اين پنهان‌کاري‌ها آخر سر يک روز کار دستشان مي‌دهند. اما در قالب عشق، محافظت از عزيزان و ترس از تغيير به هر دري مي‌زنند تا هيچ‌چيز رو نشود و روند آرامِ زندگي‌هاشان بر هم نخورد. اما کسي واقعاً چه مي‌داند وقتي پرده‌ها بيفتند و واقعيت رو شود، آيا زندگي بدتر مي‌شود يا بهتر؟ انسان به‌خاطر ترسِ ندانسته‌هاست که احساس تلاطم و ناآرامي مي‌کند. و دلهره کتابي کوچک است با داستاني عميق که قلب خواننده را به تپش مي‌اندازد و حقيقت سرانجام رو مي‌شود. دلهره داستاني نسبتاً ساده است. شايد بشود گفت حتي قصه جست‌وجو و در نهايت با تزکيه تکميل مي‌شود: «هيچ‌چيز از دست نرفته، بلکه به دست آمده.»