مقدمه بنيان اين نوشتار بر اين پيش فرض استوار است که هنر پاپ به مانند همه جنبش‌هاي هنري ديگر از آبشخوري فلسفي سيراب است و بر متافيزيکي تکيه داده که، در آن صورت نويني از روابط آدميان تعريف شده است. در اين متافيزيک ديگر گونه اکثريت ناآگاه در پيش‌زمينه صحنه حيات اجتماعي حاضرند، صحنه‌اي که تا پيش از اين جولانگاه کساني بود که نخبگان ناميده مي‌شدند. در اين وضعيت و متافيزيک جديد، بر خلاف متافيزيک‌هاي نخبه‌باور پيشين، به کودکان، سالخوردگان و کساني که قواي دماغي چنداني ندارند جايگاهي خاص اختصاص يافته است. مؤلف در فصل اول به صورت‌بندي معنا و اقسام تجربه از نظر ديويي پرداخته‌ است و فصل دوم، به مثابه نتيجه منطقي فصل اول، تجربه زيبايي شناسانه را در قلب زندگي روزمره جاي مي‌دهد و از آن در مقابل همه ديدگاه‌هاي نخبه‌گرايانه دفاع مي‌کند. فصل سوم، شامل نقد بنياديني است که ديويي به تفکر دو آليستي وارد کرده است. در فصل چهارم، از طريق تحليلي گفتماني، ديدگاه هاي مختلف و معارض با تلقي ديويي از هنر مورد ارزيابي قرار مي‌گيرد. فصل پنجم نيز به بررسي عناصر موجود در هنر پاپ و تطبيق آن با انديشه‌هاي ديويي اختصاص يافته است.