غلام نرگس مست تو تاجدارانند خراب باده لعل تو هوشيارانند گذار کن چو صبا بر بنفشه‌زار و ببين که از تطاول زلفت چه سوکوارانند نه من بر آن گل عارض غزل سرايم و بس که عندليب تو از هر طرف هزارانند تو را صبا و مرا آب ديده شد غماز وگرنه عاشق و معشوق رازدارانند ز زير زلف دو تا چون گذر کني بنگر که از يمين و يسارت چه بي قرارانند برو به ميکده و چهره ارغواني کن مرو به صومعه که آنجا سياهکارانند نصيب ماست بهشت اي خداشناس برو که مستحق کرامت گناه‌کارانند تو دستگير شو اي پيک پي‌خجسته که من پياده مي‌روم و همرهان سوارانند خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد که بستگان کمند تو رستگارانند