سي‌وپنج سالي مي‌شود که دارم کتاب و کاغذهاي کهنه را پِرِس مي‌کنم، مني که در سرزميني زندگي مي‌کنم که از پانزده نسل قبلش به اين‌سو، همه سواد خواندن و نوشتن داشته‌اند؛ مني که در پادشاهيِ سابقي زندگي مي‌کنم که پِرِس‌کردن و انباشتن صبورانه انديشه‌ها و تصاوير در سرِ جماعت نه‌فقط رسم که وسوسه بوده و هست، انديشه‌ها و تصاويري که برايشان شادي وصف‌ناپذير و غم‌وغصه‌اي ولو بزرگ‌تر از آن شادي به همراه مي‌آورد؛ مني که در ميان مردماني زندگي مي‌کنم که جان خود را پاي عدلي از انديشه‌هاي روي‌هم‌انباشته مي‌دهند. و حالا همه اين‌ها دارد در وجودم تکرار مي‌شود.