«شنيده‌ايد مي‌گويند توي خواب مي‌دانستم دارم خواب مي‌بينم، اما من توي کابوسم و مي‌دانم که اين زندگي من است.» اولکر زني است منحصربه‌فرد و بسيار آشنا. زني که از شوهرش خشونت ديده، اما در نبود گريزگاهي براي نجات، سال‌ها اين آزار را تحمل کرده است. اما درنهايت شبي از خانه بيرون مي‌زند و دست‌آخر از بي‌پناهي به بيمارستاني پناه مي‌برد. او براي جاگيرشدن، شغلي هم در آن‌جا براي خودش دست‌وپا مي‌کند: مي‌شود همراه بيماران تنها و بي‌کس. اولکر باور دارد آن که مي‌گريد يک درد دارد و آن که مي‌خندد هزار درد، او از شوخ‌طبعي‌اش به‌عنوان مکانيسم دفاعي براي دوام‌‌آوردن کمک مي‌گيرد.