| در پاراگونه (به معناي مقايسه) داوينچي مي‌کوشد نشان دهد که نقاشي در رديف علوم قرار مي‌گيرد و مشاهده‌‌گر و بازنماي دقيق جهان است و فرايند خلق اين هنر، کارکرد آن و ابزارِ خلق و درکش بر نظايرشان در شعر و مجسمه‏‌سازي و موسيقي و معماري برتري دارند. با‌اين‌همه، حکايتِ پاراگونه تنها حکايت نقاشي و کار هنري نيست، بلکه موضوعاتي در آن طرح مي‌­شوند که بيشتر در حوزه کار فيلسوفان هنر جاي مي­گيرند. از اين گذشته، پاراگونه از نخستين نوشته­‌هايي است که به شکل­‌گيري دسته مستقلي به نام «هنرهاي زيبا» کمک کردند. در روزگار قديم، اين هنرها را کنار هم نمي‌­نشاندند. موسيقي همنشين رياضيات بود و شعر فرعِ دستور و خطابه. نيز نقاشان را بيشتر همکارِ داروگران و رنگرزان مي‌­دانستند و مجسمه­‌سازان را همکار آهنگران و معماران را همکار بنايان. مقايسه نقاشي با شعر و مجسمه‌‏سازي و معماري و موسيقي، به جاي ديگر صناعات و فنون، سخن از ربط و نسبتي به ميان ­آورد که پيش‌‏تر در کار نبود.