گوته در مسير زندگي خلاق، سرگذشت پرفراز و نشيبي داشت. از تولدي دشوار تا وقتي كه در سن هفتاد و چهار سالگي چنان به ورطه عشقي بي‌فرجام فرو غلتيد كه بار ديگر همچون دوره بيست‌سالگي به فكر خودكشي افتاد. او نه‌فقط كودكي مستعد و شاعري محبوب و سياستمداري بانفوذ، كه در تمام زندگي‌اش انساني سرگشته، پريشان و دردمند بود‏، پس كوشش براي شادماني به انگيزه اصلي او براي زندگي بدل شد. گوته معتقد بود تحقق خويشتن و زندگي خلاقانه بدون درد و محنت و مخاطره ميسر نيست. از همين روست كه مي‌گفت: انسان مرارت‌نكشيده راه به جايي نمي‌برد. گوته اين توانايي خاص را داشت كه فشارهاي روحي را تحمل و آن‌ها را به رشدي خلاق تبديل كند. شيوه‌اي كه او توانست آلام و آرزوهاي خويش را به محرك‌هاي خلاق بدل كند، براي خواننده امروزي نيز مي‌توند سرچشمه الهام باشد. انسان‌هاي قرن بيست و يكم نيز مي‌توانند از زندگي و آثار گوته الگوي با ارزشي براي رسيدن به زندگي خلاق و آموختن هنر زيستن به دست آورند.